ต้องการกำลังใจจากใครก็ได้

วันนี้อยากมาแชร์มุมมอง ที่เชื่อว่าหลายคนคงเคยเจอ ทั้งในฐานะที่เป็นเด็กมาก่อน หรือในฐานะที่เป็นผู้ใหญ่แล้ว ​เวลาที่เด็กๆ ไม่ว่าจะลูก หลาน หรือน้องๆ มาบ่นกับเราว่า "เหนื่อยจังเลย/เครียดมาก" คำ

คนแรก  อยู่ด้วยแล้วร้อนรนตลอดเวลา จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว  อยู่ใกล้แล้วรู้สึกหมดแรง เหนื่อย ไม่มีกำลังใจทำอะไรเลย แต่เขาก็ดีกับเราน่ะ แต่ไม่รู้ทำไมรู้สึกแบบนี้ คนที่สอง อยู่ด้วยแล้วรู้สึ

เราเป็นอารมณ์ไม่ปกติมาสักพักค่ะ  ด้วยปัญหาการใช้ชีวิต ปัญหาการเงิน สะสมมาเรื่อยๆ กลายเป็นคนที่อารมณ์ขึ้นลงง่าย เหนื่อย เพลียง่าย ไม่สดใส  เวลามีปัญหาก็อยากนอน และมีความคิดอยากนอนแล้วไม่ตื่น

เล่าเรื่องก่อนว่าพ่อป่วยเป็นแพนิก พ่อมีลูกสองคน ลูกคนแรกทำงานแล้วแล้วทิ้งไปมีครอบครัวไม่หันกลับมาดูแลพ่อที่ป่วยและทางบ้านเลย ลูกคนสอง(เรา)ก็ต้องทำหน้าที่ทุกอย่างดูแลพ่อ แต่พ่อไปผูกใจอยู่กับลูกคนแรก พ่

กำลังดูแลแม่ที่ป่วยเป็นมะเร็งสมองระยะสุดท้ายอยู่ค่ะ แกดื้อขึ้นทุกวัน อารมณ์ร้าย ฉุนเฉียว เอาแต่ใจขึ้นเยอะเลยค่ะ เพราะความดื้อมันเลยทำให้แม่เจ็บตัวเราก็ยิ่งเครียด เผลอพูดจาไม่ดีไปบ้าง เพราะโมโหหลังจาก

เราควรทำไงดีคะ วนเวียนกับไปหาแต่เค้า เพราะอยากอยู่เป็นครอบครัว เจ็บมาตั้งเยอะ แต่ก็ยังคิดตลอด อยากออก อยากร้อง แต่ทำใจไม่เคยได้เลย ขอประโยคกระชากสติตัวเองหน่อยเถอะค่ะ

มีใครเคยดูแลผู้ป่วยที่ทำอะไรเองไม่ได้ไหมคะ เราก◌ำลังเป็นแบบนั้นอยากรู้ว่าจัดการตัวเองยังไง บางทีมันก็เหนื่อยคือเขาเป็นนั่นเป็นนี่ไม่หายสักที เราเครียดค่ะเพราะเขาเหมือนพยายามดึงเราให้อยู่ด้วยทั้งที่คนอ